راوی: قربان صحرائی
از اداره محترمه جریده‌ی جنگل درج این مختصر را تقاضا می‌کنم.
یکی از علل خرابی‌های ما تقید به القاب و احترامات بی‌مأخذ صوری است که غالباً تمای به آن‌ها تولید مفاسد کثیره می‌کند. هر کس که دو قدم در راه اصلاح مملکت برداشت و یا دو کلمه برای آزادی ملتی نطق و تحریر کرد و یا دو روزی به خدمات نوع مشغول شد، فوراً یک لقب و یا عنوان بزرگی از خود یا دیگران به او چسبیده و همان سبب کبر و غرور گشته، بلکه تهیه وسایل و تجملی که لازمه ی آن لقب است، آن را از طریق حق و صواب منصرف می‌کند. کسی که مقصودش خدمت به وطن و ملت و نیتش خالص است، نباید مقید به این پیرایه‌ها گردد.
این بنده که شاید اغلب بدانند، قصدم خدمت به دیانت و ایرانیت است، نه برای تحصیل جاه و جلال . از عموم تمنا می‌کنم که از القاب معموله معافم داشته، به همان اسم خودم مخاطبم دارند و در این کار منتی بزرگ به کوچک بگذارند. [۱]
[۱] روزنامه جنگل شماره ۲۴ چهارشنبه ۲۳ ربیع الثانی ۱۳۳۶ق، مطابق با ۱۸ بهمن ۱۳۹۶، ص ۷ کتاب روزنامه جنگل، (سال ۱ تا ۳ ۲۰) خرداد ۱۳۹۶ – ۳ مرداد (۱۲۹۹) گردآورنده هادی میرزانژاد موحد نشر فرهنگ ایلیا، چاپ نخست ۱۳۹۶ رشت، ص ۳۸۲
هنرمندان گرامی از داستان‌ها و روایات قرار داده شده در سایت، می‌توانید در ساخت اثر خود استفاده کنید. برای اطلاعات بیشتر به فراخوان‌های هر رشته مراجعه کنید.
انتهای پیام/
